چگونه شاد شود اندرون غمگینم                              باختیار که از اختیار بیرون است 

چمن حکایت اردیبهشت می گوید                            نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت

چنان بزی که اگر خاک ره شوی کس را                     غبار خاطری از رهگذار ما نرسد 

چنان پر شد فضای سینه از دوست                        که فکر خویش گم شد از ضمیرم

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای                               ور خود از تخمه ی جمشید و فریدون باشی

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل                               باری به غلط صرف شد ایام شبابت

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق                         هر دم آید غمی ازنو به مبارک بادم

تا فضل و عقل بینی بی معرفت نشینی                          یک نکته ات بگویم خود را مبین که رستی

تا کی غم دنیای د نی ای دل دانا                                 حیفست زخوبی که شود عاشق زشتی

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی                           گوش نامحرم نباشد جای پیغام شروش

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول                        آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل

تو را چنان که تویی هر نظر کجا بیند                          به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک  

ثوابت باشد ای دارای خرمن                         اگررحمی کنی بر خوشه چینی 

جام می وخون دل هر یک به کسی دادند             در دایره قسمت اوضاع چنین باشد 

جای آن است که خون موج زند در دل لعل          زین تغابن که خزف می شکند بازارش

جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع         که حکم آسمان این است اگر سازی وگر سوزی

جهان وکار جهان جمله هیچ در هیچ است           هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو          خانه می بینی ومن خانه خدا می بینم

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه                 چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند 

جوانا ، سرمتاب از پند پیران                          که  رای پیر از بخت جوان به

چگونه سر زخجالت بر آورم بر دوست            که خدمتی به سزا بر نیامد از دستم 

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس            که در سراچه ی ترکیب بسته بند تنم              

چگونه سر زخجالت بر آورم بر دوست            که خدمتی به سزا بر نیامد از دستم 

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس            که در سراچه ی ترکیب بسته بند تنم

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست                          سخن شناس نه ای جان من خطا این جاست

چو غنچه گرچه فرو بستگی است کار جهان                            تو همچو باد بهاری گره گشا می باش 

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد                                   من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

چو ذره گرچه حقیرم ببین به دولت عشق                             که در هوای رخت چون به مهر پیوستم 

چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست                   مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی 

چو بر روی زمین باشی توانایی غنیمت دان                         که دوران ناتوانی ها بسی زیر زمین دارد

چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم                           روح را صحبت نا جنس عذابی است الیم 

چون مصلحت اندیشی دوراست زدرویشی                         هم سینه پر از اتش ،هم دیده پر آب اولی

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای                               ور خود از تخمه ی جمشید و فریدون باشی

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل                               باری به غلط صرف شد ایام شبابت

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق                         هر دم آید غمی ازنو به مبارک بادم

تا فضل و عقل بینی بی معرفت نشینی                          یک نکته ات بگویم خود را مبین که رستی

تا کی غم دنیای د نی ای دل دانا                                 حیفست زخوبی که شود عاشق زشتی

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی                           گوش نامحرم نباشد جای پیغام شروش

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول                        آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل

تو را چنان که تویی هر نظر کجا بیند                          به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک  

ثوابت باشد ای دارای خرمن                         اگررحمی کنی بر خوشه چینی 

جام می وخون دل هر یک به کسی دادند             در دایره قسمت اوضاع چنین باشد 

جای آن است که خون موج زند در دل لعل          زین تغابن که خزف می شکند بازارش

جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع         که حکم آسمان این است اگر سازی وگر سوزی

جهان وکار جهان جمله هیچ در هیچ است           هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو          خانه می بینی ومن خانه خدا می بینم

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه                 چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند 

جوانا ، سرمتاب از پند پیران                          که  رای پیر از بخت جوان به

چگونه سر زخجالت بر آورم بر دوست            که خدمتی به سزا بر نیامد از دستم 

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس            که در سراچه ی ترکیب بسته بند تنم              

چگونه سر زخجالت بر آورم بر دوست            که خدمتی به سزا بر نیامد از دستم 

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس            که در سراچه ی ترکیب بسته بند تنم

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست                          سخن شناس نه ای جان من خطا این جاست

چو غنچه گرچه فرو بستگی است کار جهان                            تو همچو باد بهاری گره گشا می باش 

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد                                   من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

چو ذره گرچه حقیرم ببین به دولت عشق                             که در هوای رخت چون به مهر پیوستم 

چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست                   مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی 

چو بر روی زمین باشی توانایی غنیمت دان                         که دوران ناتوانی ها بسی زیر زمین دارد

چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم                           روح را صحبت نا جنس عذابی است الیم 

چون مصلحت اندیشی دوراست زدرویشی                         هم سینه پر از اتش ،هم دیده پر آب اولی