آيه شماره 11  از سوره مبارکه حجرات
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَومٌ مِّن قَوْمٍ عَسَى أَن يَكُونُوا خَيْرًا مِّنْهُمْ وَلَا نِسَاء مِّن نِّسَاء عَسَى أَن يَكُنَّ خَيْرًا مِّنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الاِسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ وَمَن لَّمْ يَتُبْ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ
اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد! مبادا گروهى (از شما) گروهى ديگر را مسخره كند، چه بسا كه مسخره‏ شدگان بهتر از مسخره‏ كنندگان باشند و زنان نيز، زنان ديگر را مسخره نكنند، شايد كه آنان بهتر از اينان باشند و در ميان خودتان عيب‏جويى نكنيد و يكديگر را با لقب‏هاى بد نخوانيد. (زيرا) فسق(و بدنام بودن) پس از ايمان، بد رسمى است، (و سزاوار شما نيست.) و هركس

ادامه مطلب...

آيه شماره 1  از سوره مبارکه محمد
الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ
كسانى‏كه كفر ورزيدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند، (خداوند) اعمالشان را تباه گردانيد.
در روانشناسى تبليغ، گاهى بايد بى مقدّمه سخن گفت. «بسم اللّه الرحمن الرحيم الّذين كفروا...»
معمولاً هر انحرافى انحراف ديگر را به دنبال دارد، بعضى ابتدا كفر مى‏ورزند و آنگاه مانع ايمان ديگران مى‏شوند. «كفروا و صدوا»
تلاش كفّار ناكام مى‏شود، كوشش آنان عاقبت ندارد و مردم دير يا زود حقيقت را خواهند فهميد. «صدوا... أضل أعمالهم»
راه خدا دشمن دارد و دشمنان بيكار نمى‏نشينند و در صدد انحراف ديگرانند. «صدّوا عن سبيل اللّه»
تباه كردن اعمال، نوعى كيفر الهى براى كفّار است. «كفروا... اضلّ»

 آيه شماره 15  از سوره مبارکه احقاف
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ
و ما انسان را سفارش كرديم كه به والدين خود نيكى كند، مادرش او را با سختى حمل كرد و با سختى به دنيا آورد و دوران حمل تا از شير گرفتنش سى ماه (به طول كشد)، تا آنگاه كه به رشد كامل رسد و چهل ساله شود، گويد: پروردگارا! مرا توفيق ده تا نعمتى را كه بر من و بر پدر و مادر من لطف كردى، شكرگزارى كنم و عمل شايسته‏اى انجام دهم كه تو آن را بپسندى و فرزندانم را براى من صالح و شايسته گردان، همانا من 

ادامه مطلب...

 آيه شماره 13  از سوره مبارکه احقاف
إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
همانا كسانى كه گفتند: پروردگار ما تنها خداست، سپس (بر ايمان و گفته خود) پايدارى كردند، هيچ بيمى بر آنان نيست و اندوهگين نخواهند شد.
به موقعيّت فعلى خود مغرور نشويم و صِرفِ اظهار ايمان را كافى ندانيم، بلكه استقامت بر آن و سرانجام و آينده را در نظر بگيريم. «قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقاموا» (چنانكه حضرت يوسف پس از نجات از سختى‏ها و رسيدن به عزيزى مصر، فرمود: «توفّنى مُسلماً والحقنى بالصالحين»خدايا! مرا مسلمان بميران و با نيكان محشور گردان)
ايمان به خدا، خوف از ديگران را از بين مى‏برد. «ربّنا اللّه... لاخوف عليهم»
تنها كسانى از گذشته خود پشيمان نمى‏شوند كه همواره در راه خدا حركت مى‏كنند. «ربنّا اللّه ثم استقاموا... لا هم يحزنون»

آيه شماره 5  از سوره مبارکه احقاف
وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّن يَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَن لَّا يَسْتَجِيبُ لَهُ إِلَى يَومِ الْقِيَامَةِ وَهُمْ عَن دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ
و كيست گمراه‏تر از كسى كه به جاى خداوند، كسانى را مى‏خواند كه تا روز قيامت پاسخش را نمى‏دهند و حتّى از خوانده شدن خود بى‏خبرند.
انحرافات فكرى و اعتقادى، بالاترين انحرافات بشر است. «من أضلّ»
هر راهى غير از راه خداوند، گمراهى است. «مَن اضل ممّن يدعوا من دون اللّه»
مردم، براى دنيا سراغ غير خدا مى‏روند، در حالى كه آنها نه تنها در دنيا كمكى نمى‏كنند، بلكه در قيامت هم دشمن مى‏شوند. «لايستجيب له... كانوا لهم اعداء»
پيوندهاى غير الهى و شرك آلود دنيوى، به عناد و روابط خصمانه در قيامت تبديل خواهد شد. «اذا حشر النّاس كانوا لهم أعداء»
درخواست از ديگران، اگر به جاى خداوند باشد، نوعى عبادت و پرستش است كه با توحيد سازگار نيست. «دعائهم... بعبادتهم»

 آيه شماره 19  از سوره مبارکه جاثيه
إِنَّهُمْ لَن يُغْنُوا عَنكَ مِنَ اللَّهِ شَيئًا وإِنَّ الظَّالِمِينَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَاللَّهُ وَلِيُّ الْمُتَّقِينَ
آنان هرگز در برابر خداوند از تو دفاع نخواهند كرد و البتّه ستمگران ياور يكديگرند و خداوند يار افراد با تقواست.

آيه شماره 8  از سوره مبارکه جاثيه
يَسْمَعُ آيَاتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَيْهِ ثُمَّ يُصِرُّ مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ يَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ
كافر گناهكارى كه) آيات خدا را كه پيوسته بر او تلاوت مى‏شود، مى‏شنود ولى همچون كسى كه آنها را نشنيده متكبّرانه (بر انحراف خود) اصرار مى‏ورزد، پس او را به عذابى سخت بشارت ده.
اول تبليغ، بعد تهديد. قرآن به كسى «هلاك باد» مى‏گويد كه اول آيات خود را به گوش او رسانده است. «يسمع آيات اللّه... كان لم يسمعها... عذاب اليم»
بدتر از بى‏اعتنايى به حقّ، اصرار بر آن و روحيّه استكبار است. «يصرّ مستكبراً»
علامت تكبّر، بى‏اعتنايى به سخن حقّ است. «مستكبراً كان لم يسمعها»

 آيه شماره 6  از سوره مبارکه دخان
رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
نزول كتاب و فرستادن انبيا) از طرف پروردگارت رحمت بزرگى است، همانا او خود شنواى داناست
هدف از نزول كتاب، همراه با پيامبر هشدار دهنده، تربيت و رحمت است. «رحمة من ربّك»
به سراغ افراد يا قوانين ديگر نرويم كه آگاه و داناى واقعى و دائمى فقط اوست و نزول كتاب و ارسال پيامبران و مقدّرات شب قدر، همه بر اساس علم او به نياز ماست. «انّه هو السميع العليم»

 آيه شماره 42  از سوره مبارکه شوري
إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُوْلَئِكَ لَهُم عَذَابٌ أَلِيمٌ
همانا نكوهش فقط بر كسانى است كه به مردم ستم مى‏كنند و در زمين به ناحقّ طغيان مى‏كنند، آنانند كه برايشان عذاب دردناكى است